حسین آینه ی تمام نمای خداوند است و من همه ی عمر کوشیده ام که آینه ی حسین بشوم...از خودم هیچ نداشته باشم،هیچ نباشم،از خودم خالی شوم و سرشار از حسین،از خودم تهی شوم و لبریز از حسین،فدایی حسین شوم،فناء در حسین شوم و آن چنان شوم که در آینه نیز جز تصویرحسین نبینم... 

عباس مشک را بر دوش می اندازد، دست به زیر آب می آرد و فرا می آرد، تا پیش روی چشم.

عجبا این تصویر اوست در آب یا حسین؟! این درست همان لحظه ای است که عباس یک عمر برای رسیدن به آن تلاش کرده است، این که در آینه نیز جز تصویر حسین نبیند.